ماراتن شیکاگو:

زمان: اواسط اکتبر. امسال ۱۱ اکتبر برگزار خواهد شد.
مسیر: شروع و خاتمه در گرنت پارک و عبور از بیست و نه بخش شهر از جمله استریتر ویل، ریور نورث، اُلد تاون، لینکلن پارک، گریک تاون، لیتل ایتلی، چاینا تاون، برونز ویل و سنترال استیشن. نقشه مسیر(PDF)
شرکت کنندگان: ۳۰۰۰۰ تا ۳۵۰۰۰ نفر.
تماشاچیان: حدود ۱/۵ میلیون نفر
اولین: نخستین ماراتن شیکاگو در سال ۱۹۷۷ و با ۴۵۰۰ نفر شرکت کننده و پنج دلار ورودی برگزار شده.
هزینه شرکت در سال ۲۰۰۹: ۱۲۵ دلار برای شهروند آمریکا و ۱۵۰ دلار برای غیر آمریکایی ها
اسپانسر اصلی۲۰۰۹: Bank of America

دلیل اصلی محبوبیت ماراتن شیکاگو‍، غیر از خود فضای شهر شیکاگو و معماری خیره کننده آن، سطح بسیار صاف و هوای بسیار مطبوع آن در زمان مسابقه است که محل بسیار مناسبی برای هر دونده به وجود می آورد که رکورد خود را بهبود ببخشد. تا به حال دو رکورد جهانی مردان و دو رکورد جهانی زنان در ماراتن شیکاگو به ثبت رسیده است.

سایت رسمی:
www.chicagomarathon.com

همانطور که در پست قبل نوشتم، هر ساله در بسیاری از شهرهای معروف و حتی غیر معروف دنیا، یک بار در سال مسابقه ماراتن عمومی برگزار می شود که شرکت در آن برای عموم آزاد است و در ازای مبلغی، می توانید در این مسابقه ها ثبت نام و همراه دیگر دوندگان در سطح شهر بدوید. البته همیشه تعداد بسیار معدودی هستند که برای مقام اول تا دهم مسابقه می دوند و امید دارند که بین برندگان جوایز معمولاً با ارزش این مسابقه ها باشند، مابقی دلایل دیگری برای دویدن دارند که بعداً راجع به آنها خواهم نوشت. خیلی ها تا به حال از من پرسیده اند، چرا این همه آدمی که می دانند در این مسابقه های ماراتن، نفر اول که هیچ، نفر هزارم هم نمی شوند و هیچ جایزه ای نخواهند برد، می روند و در آن مسابقه شرکت می کنند؟! جوابش را احتمالاً در خلال نوشته هایم درباره دویدن به دست خواهید آورد.

در بین تمام ماراتن هایی که هر ساله در جهان برگزار می شود، پنج ماراتن در پنج شهر مهم هستند که از ارزش و اعتبار ویژه ای برخوردارند و دویدن در آنها جزو افتخارات و آرزوهای یک دونده استقامت است. البته هر مسابقه ماراتنی حتی اگر با تعداد کمی شرکت کننده برگزار شود، به هر حال تجربه ای شیرین و فراموش ناشدنی خواهد بود ولی دویدن در این پنج ماراتن تجربه ای متفاوت است.
این پنج ماراتن اینها هستند:

ماراتن نیویورک، ماراتن شیکاگو، ماراتن بوستون، ماراتن لندن و ماراتن برلین.

در این سلسله نوشته ها به توضیح کوتاهی درباره هر یک آنها خواهم پرداخت. این را هم بگویم که چون من خودم هنوز در هیچکدام از آنها ندویده ام، تجربه ملموسی از آنها ندارم. خوشحال می شوم اگر کسی که چه به عنوان دونده و چه بیننده این ماراتن ها را تجربه کرده، برایم از تجربیاتش بگوید.

ماراتن نیویورک:

زمان:معمولاً در اولین یکشنبه نوامبر هر سال برگزار می شود. امسال اول نوامبر برگزار خواهد شد.
مسیر: شروع از استیتن آیلند و عبور از بروکلین-کوئینز-برانکس و خاتمه در منهتن. نقشه مسیر(PDF)
تعداد شرکت کننده ها: بین 37000 تا 39000 دونده.
تماشاچیان: حدود 2 میلیون تماشاچی در سطح شهر.
اولین بار: اولین ماراتن نیویورک درسال 1970 و دور سنترال پارک برگزار شده.
اسپانسر اصلی: ING
هزینه شرکت در این مسابقه: از آنجایی که تعداد بسیار زیادی از دوندگان سراسر جهان تقاضای شرکت در این مسابقه را دارند، ابتدا یک تقاضای اولیه از طریق وبسایت دریافت می شود و از بین تمام متقاضیان به قید قرعه تعدادی انتخاب و برای ثبت نام نهایی معرفی می گردند. هزینه ثبت نام نهایی برای هر آمریکایی 171 دلار و برای غیر آمریکایی ها 231 دلار است. هزینه شرکت در قرعه کشی یازده دلار است. در ضمن در تمام این ماراتنها سهمی از ظرفیت مسابقه به بنگاه های خیریه تعلق دارد، به این صورت که اگر نتوانستید از طریق ثبت نام معمولی وارد مسابقه شوید، می توانید با بستن قرارداد با بنگاه های خیریه و تضمین جمع آوری مبلغی مشخص برای آنها، در مسابقه شرکت کنید.

ماراتن نیویورک در حال حاضر به خاطر موقعیت تاریخی- اجتماعی شهر نیویورک و سازماندهی بسیار قوی و شرکت کردن بسیاری از دوندگان معروف جهان در آن، یکی از پرشکوه ترین ماراتن هایی است که در طول سال برگزار می شود.

سایت رسمی ماراتن نیویورک:
www.nycmarathon.org

490 سال پیش از میلاد مسیح، در جنگ بین ایران و روم در محلی به نام "ماراتن" در یونان کنونی، ارتش روم پس از شکست ایران به سربازی به نام "فیدیپیدس" ماموریت می دهد تا به آتن برود و خبر پیروزی ارتش روم را به مجلس سنا در آتن برساند. فیدیپیدس از فرط هیجان، تمام مسیر از ماراتن تا آتن را بدون توقف می دود و هنگامی که به صحن مجلس سنا می رسد، فقط یک جمله می گوید: "ما پیروز شدیم" و همانجا روی زمین می افتد و از خستگی جان می سپارد.

این داستانی است که امروزه در درستی آن تردیدهای بسیاری هست، ولی از آنجایی که کمی اسطوره ای و شکوه مند است، شنوندگان ترجیح می دهند آن را باور کنند و به تردیدهای تاریخی که درباره آن هست علاقه ای نشان نمی دهند. خیلی هم مهم نیست که این داستان چقدر حقیقت دارد، مهم این است که چنین داستانی باعث به وجود آمدن مسابقه ای در جهان شده که موفقیت در آن چیزی فراتر از مرزهای فیزیکی انسان و چیزی بالاتر از قدرت و استقامت انسانی طلب می کند و همین امر باعث شده که در بین تمام ورزشهای کهنه و مدرن، نگاه کارشناسان و مردم به این مسابقه، نگاهی متفاوت و توام با احترام باشد.
این مسابقه را امروز به نام "دوی ماراتن" می شناسیم. مسابقه ای که از آن به عنوان مسابقه ای فراورزشی یاد می شود.

مسیری که فیدیپیدس در آن زمان دویده، دقیقاً معلوم نیست چون جاده آن زمان با جاده امروز تفاوتهای بسیاری دارد، ولی جالب است که حتی اگر امروز مسیر اتوبان ماراتن-آتن را اندازه گیری کنید، چیزی در حدود همان چهل و دو کیلومتر به دست خواهد آمد.

مسافتی که امروز در یک مسابقه ماراتن دویده می شود دقیقاً 42کیلومتر و 195 متر است. اینکه چگونه این مسافت انتخاب شده خود داستانی مفصل دارد ولی همین قدر بدانید که اولین مسابقه ماراتن درسال 1896 و در المپیک آتن برگزار شده که مسافت آن حدود 40 کیلومتر بوده است ولی از سال 1924 مسافتی که در بالا ذکر شد به طور ثابت و رسمی مورد استفاده قرار گرفته است.

نکته جالب اینکه در المپیک سال 2004 در شهر آتن، دوندگان دقیقاً مسیر ماراتن-آتن را دویدند و یک بار دیگر پس از نزدیک به 2500 سال، مسیری که فیدیپیدس دویده بود را تجربه کردند.

امروزه در سرتاسر جهان و در طول یک سال حدود 1200 مسابقه ماراتن در شهرهای مختلف برگزار می شود و شرکت کنندگان در این مسابقات، در جدالی درونی و بیرونی، قدرت بدنی و ذهنی شان را محک می زنند. جدالی ;که پیروزی در ‍آن، برای هر دونده معنی متفاوتی دارد.

در نوشته های بعدی به پنج ماراتن مهم و معروف که هر سال در پنج شهر جهان برگزار می شود خواهم پرداخت و از جزئیات آنها خواهم نوشت.

نزدیک به دو سال است که با دویدن مانوس شده ام. ابتدا کمی تفریحی شروع شد، ولی امروز، این دویدن آنچنان تار و پود وجودم را به خود کشیده که رهایی از آن در تصورم نمی گنجد. آنقدر در تمام لایه های وجودم ریشه دواند و رسوخ کرد که امروز می توانم بگویم روزی نیست که به دویدن فکر نکنم. چه آن زمان که می دوم چه زمانی که به هر دلیل از دویدن معاف شده ام.
امروز و در این دوره از زندگی، لحظه دویدن، لذت بخش ترین لحظه ای است که تجربه می کنم. آنقدر احساسم نسبت به "دو" غنی و عمیق است که در کلام نمی گنجد و حتی نمی دانم چگونه درباره آن بنویسم که فکر می کنم حتی نوشتن هم برایش کوچک است و اندازه هایش را محدود می کند.

وبلاگ دیگرم که حدود چهار سال عمر دارد را جای مناسبی ندیدم که به محلی درباره تجربیات و مطالب دویدن تبدیلش کنم، این شد که این وبلاگ متولد شد هر چند که ممکن است بعضی مطالب که عمومی تر است در هر دو وبلاگ منتشر شود.

این وبلاگ برای این به وجود آمده که در آن فقط از دویدن و حاشیه هایش نوشته شود. شاید ترجمه ای از یک کتاب یا مقاله ای یا وبلاگی باشد و شاید تجربه هایی شخصی.
به هر حال هر چه هست، از آنجایی که نویسنده اش من هستم، می تواند گاهی سالی یک بار به روز شود و گاهی هر روز. مثل وبلاگ دیگرم، در اینجا نیز برای نوشتن زور نخواهم زد، هر چه بخواهد نوشته شود، خواهم نوشت.

از آنجایی که علاقه شخصی من به دویدن استقامت است، احتمالاً گرایش نوشته ها نیز به همان سمت خواهد بود. ولی در "دو" بسیاری از نکات مشترک است و علاقه مندان به انواع دیگر دویدن نیز شاید بتوانند چیز دندان گیری در نوشته ها بیابند.

نکته دیگر اینکه از آنجایی که ایران نیستم، دسترسی ام به منابع فارسی کمی سخت است، ولی پیش از این هرچه گشتم، کتابی تخصصی درباره دو استقامت یا ماراتن به زبان فارسی نیافتم، تمام کتابهایی که دیده ام به زبان انگلیسی یا زبانهای دیگر است که بعضی از آنها را خوانده ام و باز در حال خواندن هستم. البته شاید یکی از دلایلش این باشد که به خاطر معذوریتهای اجتماعی، دو ماراتن در هیچ شهری از ایران همگانی نیست و کاملاً تخصصی مانده است. بیشتر دوندگان ماراتن ایران، جزو تیم ملی هستند و از تجربیات مربی بهره مند به همین دلیل شاید نیازی به مطالعه آکادمیک درباره این نوع دویدن احساس نمی کنند.
به هر حال اگر کسی چنین منابعی را به فارسی می شناسد خوشحال می شوم که معرفی کند. حتماً خواهم خواند و به دیگران معرفی خواهم کرد.

همین.